پاتوق پرتقالی

یک فرمانده نیروی زمینی ارتش در دوران دفاع مقدس تاکید کرد: آزادسازی خرمشهر به شدت برای ما غرورآفرین بود و عراقی‌ها علی‌رغم این که بعد از آزادسازی خرمشهر هنوز 6 تا 7 درصد تصرفاتشان از خاک ما را هنوز در اختیار داشتند، به معنای واقعی تحقیر شدند.

امیر سرتیپ دوم پیاده بازنشسته احمد اسدی در گفت‌وگو با پایگاه اطلاع‌رسانی ارتش با بیان این که در عملیات بیت‌المقدس با درجه سروانی فرماندهی گردان 192 تیپ 23 نیروهای ویژه هوابرد ارتش که در قالب قرارگاه نصر 6 در کنار لشکر 21 پیاده حمزه سیدالشهدا عمل می‌کرد را بر عهده داشته است، درباره نقش نیروی زمینی ارتش در این عملیات گفت: نیروی زمینی ارتش زمانی وارد عملیات بیت‌المقدس شد که در حدود یک ماه پیش از آن، عملیات فتح‌المبین را به انجام رسانده بود. یکان‌های نیروی زمینی با ابزار و ادواتی که در اختیار داشتند باید مسافتی در حدود 250 کیلومتر از منطقه دزفول و اندیمشک تا شمال خرمشهر جا به جا می‌شد. اصل تحرک به عنوان یکی از اصول مهم رزمی در نبود ابزار و وسایل لازم کار دشواری بود. این یکی از ویژگی‌هایی است که کمتر به آن پرداخته شده است.

وی افزود: همچنین باید بدانیم که یکان‌های نیروی زمینی ارتش در عملیات فتح‌المبین صدماتی هم دیده بودند، شهید و جانباز داده بود و نیاز داشتند که ترمیم شود. پرسنل جدید‌الورود هم لازم بود که تطبیق پیدا کنند. نکته دیگر مساله شناسایی منطقه عملیات بود. نیروی زمینی مجبور بود به ویژه در شب اول عملیات در حدود 25 کیلومتر بعد از گذر از رودخانه کارون تا جاده اهواز-خرمشهر را طی کند آن هم در حالی که این عملیات در منطقه‌ای اجرا شد که به دلیل مسطح بودن زمین و عدم وجود موارد ذو عارضه همچون کوه و تپه کار را سخت و خطرناک می‌کرد. از این منظر عملیات بسیار دشوارتر هم می‌شد.

این فرمانده دوران دفاع مقدس یادآور شد: یکی از دلایلی که عملیات بیت‌المقدس را تبدیل به نقطه عطفی در دفاع مقدس کرد، نمود اوج تفکرات شهید صیاد شیرازی بود که به فرماندهی نیروی زمینی ارتش منصوب شده بود. همچنین نکته دیگر این بود که عملیات مشترک ارتش، سپاه، جهاد سازندگی و بسیج مردمی شکل منظم‌تری به خود گرفت و نتیجه‌اش را در این عملیات نشان داد.

وی درباره وضعیت نیروهای عراقی در هنگام اجرای عملیات بیت‌المقدس نیز گفت: تنها موضوعی که عراق در دوران جنگ مقابل مردم، ارتش و حامیانش به آن افتخار می‌کرد، در اختیار داشتن خرمشهر بود. هنگامی که عملیات‌هایی مثل طریق‌القدس و بیت‌المقدس به اجرا در آمد و بخش زیادی از سرزمین‌های ما آزاد شد، عراق مقابل مردم خود برای توجیه ادامه جنگ دلیل دیگری برای ارائه نداشت. به همین دلیل بود که در هنگامه عملیات بیت‌المقدس، عراق نیروهای باقی مانده از شکست در عملیات‌های طریق‌القدس و فتح‌المبین را در خرمشهر صف‌آرایی کرده بود و در نتیجه تعداد نیروهای مدافع عراق در این منطقه نسبت به سایر مناطق در اختیار عراقی‌ها بیشتر بود. عراق با آرایش نیروهایش مصمم بود که خرمشهر را به هیچ وجه از دست ندهد.

وی به تدابیر رژیم بعث برای از دست ندادن خرمشهر اشاره کرد و افزود: صدام حسین 10 روز قبل از عملیات بیت‌المقدس گفته بود که اگر ایران موفق شود خرمشهر را پس بگیرد، من کلید شهر بصره را به آن‌ها می‌دهم. زیرا دکترین و طراحی نظامی عراق به گونه‌ای بود که روی زمین نفوذناپذیر به نظر می‌رسید.

امیر اسدی درباره تاکتیک نیروی زمینی ارتش در این عملیات تاکید کرد: نیروهای ما در این عملیات از اصل غافلگیری استفاده کردند. البته منظور این نیست که ارتش عراق نمی‌دانست که ما عملیاتی را انجام خواهیم داد. تحرک تعداد کثیری نیرو در منطقه قطعا آن‌ها را به این فکر می‌انداخت که عملیاتی در راه است. با این حال آن‌ها فکرش را نمی‌کردند که تنها 20 تا 30 روز بعد از عملیات بزرگی مثل فتح‌المبین، نیروی زمینی موفق شود این حجم از نیرو، سلاح و مهمات را جا به جا کند.

وی همچنین تصریح کرد: نمی‌توان نقش نیروهای سپاه، بسیج و جهادسازندگی را در این عملیات نادیده گرفت. نیروهای زمینی، هوایی، دریایی در کنار قرارگاه پدافند و سایر نیروهای مسلح همچون سپاه، بسیج و جهاد سازندگی در عملیات بیت‌المقدس همگی یک ید واحده بودند. این نیروها را باید قدرتی در کنار هم قرار می‌داد که همگی اصل وحدت فرماندهی را بپذیرند و فکر می‌کنم این حاصل وجود امام خمینی(ره) و تدابیر عملی امیر شهید سپهبد صیاد شیرازی بود.

این فرمانده دوران دفاع مقدس در پایان به درس‌های عملیات بیت‌المقدس برای امروز پرداخت و از «لزوم فداکاری برای حفظ کشور و نظام اسلامی»، «نداشتن تفرقه برای استفاده از تمام توان و نیروها» و«خودباوری و خوداتکایی» را به عنوان برخی از این درس‌ها نام برد.

  مشروح مصاحبه را اینجا ببینید

صمصام مدل بومی و بهسازی شده تانک پیشرفته ام ۶۰ است که زمانی یکی از تجهیزات زرهی اصلی نیروهای زمینی کشورمان محسوب می‌شد.

این تانک از سال 1960 تا 1987 تولید شده و در کشورهایی چون آمریکا، ایران، مصر، ترکیه، بحرین، اردن، لبنان، عربستان سعودی ، اسپانیا، پرتقال، تایوان، یمن ، عمان و چندین کشور دیگر وارد خدمت شد. در ایران نیز حداقل 150دستگاه .از نمونه آ1 این تانک بکار گرفته شده است. این تانک بعنوان یکی از تانکهای اصلی میدان نبرد در تمامی عملیات‌ های مهم به کار گرفته شده و نقش موثری در پشتیبانی از واحدهای عمل کننده داشت.